De aan een rolstoel gekluisterde Monte Wildhorn was altijd een schrijver maar geeft nu de voorkeur aan de fles en leeft een teruggetrokken bestaan. Dus het onderhouden van een zomerhuisje aan een meer zou iets kunnen zijn wat in zijn straatje past. Hij krijgt echter meer dan hij gehoopt had.
De Côte d’Azur, 1915. In de nadagen van zijn leven wordt Auguste Renoir gekweld door het verlies van zijn vrouw, de pijn van artritis en het verschrikkelijke nieuws dat zijn zoon Jean gewond is geraakt. Maar wanneer een jong meisje op wonderbaarlijke wijze zijn wereld betreedt, krijgt de oude schilder nieuwe energie. Vol in het leven en stralend mooi, zal Andrée zijn laatste model worden, en de bron van een opmerkelijke verjonging. Wanneer Jean terugkeert naar het ouderlijke huis om te revalideren raakt ook hij in de ban van het roodharige meisje.
We volgen 24 uur in het leven van een wezen. Het ene moment is het een man, dan weer een vrouw. Soms is het jong, vervolgens weer zo oud dat het op het punt staat te sterven. De functie die het vervult is eveneens wisselend; van moordenaar tot bedelaar, van zakenman tot monsterlijk wezen en van arbeider tot familieman. Het wezen lijkt vreselijk eenzaam en uitgeput door al deze verschillende gedaantes, waarin het met tegenzin moet moorden en van mensen moet houden die het niet kent. De vraag rijst waar zijn thuis en zijn familie zijn en waar het zijn gemoedsrust kan vinden.